𝒌𝒊𝒍𝒍𝒆𝒓84

خیلی پیش میاد برام که حس کنم وایستادم که بقیه ازم بزنن جلو. و این باعث میشه تو لاک خودم بیشتر فرو برم و بیشتر وایستم، دوست نداشته باشم ارتباطی بگیرم و حالم از خودم بهم بخوره

به قول حسین، روزی که به فک کردن به اینکه "ممکنه" چی پیش بیاد میگذره فقط میگذره. و غم "وایستادم تا فک کنم" از اون روز میمونه و حسرت اینکه "اون شاید فک نکرد ولی دو قدم رفت جلو یکی عقب"

به قول یه عزیزی آخرش مهمه، فوقش مهمه، فوقش اینه که از اول شروع میکنم😅

پس پیشو میمالم به تنم، بی ترس میگم سلام😁

فرزندی که داری نوشته منو میخونی :| تو نفرین شدی و محکومی به مرگ، تنها راه نجات تو کامنت (با کاف ترکی خوانده شود) میباشد :|